Gepubliceerd in dagblad Trouw, 22 oktober 2011. Werkgevers proberen een goede gezondheid van hun personeel op allerlei manieren te stimuleren. Want slechte gewoontes als roken, vet eten en weinig bewegen kosten geld. Maar heeft het effect? En moet je meedoen? Voor het arbeidsmarktkatern Ideale Banen maakte ik reportages over stoppen met roken bij de politie, […]
Gepubliceerd in dagblad Trouw, 22 oktober 2011. Werkgevers proberen een goede gezondheid van hun personeel op allerlei manieren te stimuleren. Want slechte gewoontes als roken, vet eten en weinig bewegen kosten geld. Maar heeft het effect? En moet je meedoen? Voor het arbeidsmarktkatern Ideale Banen maakte ik reportages over stoppen met roken bij de politie, […]
Gepubliceerd in dagblad Trouw 11 juni, 2011 Een op de acht werknemers draagt naast hun baan ook verantwoordelijkheid voor de langdurige zorg voor een zieke naaste. Met simpele afspraken kunnen werkgevers helpen voorkomen dat deze mantelzorgers overbelast raken. ‘En nee, dat kost geen geld.’ De eerste twee maanden deed Marcel Kerkemeyer het een ‘beetje stiekem’. […]
Veel tuinders kregen dit jaar geen werkvergunning voor hun Roemeense werknemers. De familie Koeken uit het Brabantse Rijsbergen mist haar vaste groep Roemenen aan wie ze in de loop der jaren erg gehecht is geraakt. “Je leert elkaar begrijpen.”
Je mag niet knijpen, niet gooien. Je moet sorteren op maat, op kleur, op kwaliteit. Je moet met het gewas kunnen omgaan. Niet de stelen beschadigen. Je moet weten hoe vol de doosjes moeten. Het werk van een aardbeienplukker is al bij al niet moeilijk, maar je kunt wel veel fout doen. Je moet er ‘feeling’ voor hebben, vat tuinder Johan Koeken samen. Vasile Haures (30) heeft er feeling voor. Net als zijn vrouw Michela (25) en een twintigtal andere Roemenen. Zij werken al bijna zeven jaar op de landerijen van Koeken.
Voor Trudy Coenen gaat lesgeven verder dan uitleggen waar een ‘d’ of een ‘dt’ moet staan. Ze bemoeit zich ook met de persoonlijke problemen van haar leerlingen. Daarvoor werd ze beloond met de titel Beste Leerkracht van het Jaar. Op haar vmbo school komt ze alle problemen van de samenleving tegen. “Je kunt denken ‘oh wat zielig’, of je kunt proberen er iets aan te doen.”
Juf Coenen moet ‘even nog wat regelen’, zegt ze terwijl ze haar mobieltje tegen haar oor drukt. “Dag Achmed, met juf Coenen. Waar ben je?” Ze knikt. “Dat dacht ik al. Maar je moet je nog drie keer melden, dus kom maar weer terug.”
Vluchtelingen hebben vaak laaggewaardeerde baantjes, terwijl ze veel meer in hun mars hebben. Voor hen opende Rotterdam een speciale school.
Naraa Gombosuren (48) heeft een gat in de Nederlandse markt ontdekt: kleren uit Mongolië. ,,Geheel ecologisch, van honderd procent kasjmir, of honderd procent schaapswol.” Ze klinkt al als een volleerd verkoper. “Duurzame producten zijn nu een trend in Nederland. Mongoolse kleren passen daar precies in, maar ze worden in Nederland nog nauwelijks verkocht.” Gombosuren mailt met salesmanagers in Mongolië, ze laat zich catalogi en showmodellen opsturen, en ze speurt het land af naar een geschikt pand. “Binnen een jaar open ik mijn winkel”, zegt ze vastberaden.
Ook hulpverleners weten vaak niet wat ze aanmoeten met suïcidale patiënten. Een richtlijn en een training moeten hen daarbij helpen. Ze moeten een eindje met de suïcidale patiënt meelopen in de donkere val. Zo ontstaat contact en vertrouwen. Ook leren ze concrete vragen te stellen: ‘Hoe zou uw begrafenis eruit zien?’
‘Wat maakt je zo wanhopig?’, vraagt de verpleegkundige. Tegenover haar zit een man, zijn ogen staan dof. ‘Dat er geen einde komt aan deze ellende’, zegt hij. De verpleegkundige knikt. ‘Zou je er zelf een einde aan willen maken?’ De man zwijgt. ‘Heb je wel eens plannen gemaakt?’, vraagt ze. ‘Vaak zat.’ Zij: ‘Hoe vaak? Elke dag, elke nacht?’ De man vertelt over de methode met de plastic zak. ‘Je moet zorgen dat je een touw hebt, of een riem. Je neemt alle pillen in die je kan vinden, of drank, of allebei. Zak over je hoofd, een knoop in de riem. En dan goed aantrekken.’ De verpleegkundige: ‘Heb je die spullen al verzameld?’ De man schudt zijn hoofd. ‘Nee, maar ik vind het fijn dat het niet ingewikkeld is. In een uurtje is het gefikst.’ ‘Geeft dat je rust?’, vraagt de verpleegkundige. De man knikt.
Verslaving wordt vaak van generatie op generatie doorgegeven. In De Lage Kamp worden zwaar verslaafde ouders samen met hun kinderen opgenomen. Een jaar lang. ‘De ouders hebben nooit gezien hoe het wel moet. Ze lopen met hun kind onder de arm alsof het een teddybeer is.’
Lisa (8) kijkt verlegen onder haar felrode pony, maar ze zegt het resoluut: ‘Verslaafd betekent dat je niet meer met iets kan stoppen. Dat is erg, want je wil je hele leven niets anders. Bij mijn mamma is dat wijn drinken.’ Thuis had Lisa een grotere kamer en kon ze tv kijken wanneer ze wilde. Thuis waren Noortje en Lucy, haar twee poesjes. Ze mist ze een beetje. Maar verder vindt ze alles leuk in haar nieuwe ‘huis’. ‘We hebben een eigen speeltuin en het eten is veel lekkerder.’ Ze speelt vaak met de andere kinderen. ‘Eigenlijk met iedereen, behalve Giovanni. Die wil dat ik dood ga. Gisteren gooide hij takken naar mij.’ Maar zo blijkt hij tegen iedereen te doen.
Gepubliceerd in dagblad Trouw, 30 april, 2011. De verpleegkundig specialist begeeft zich in het grijze gebied tussen verpleegkundigen en artsen. Dit nieuwe beroep, dat sinds twee jaar bestaat, moet de zorg efficiënter en goedkoper maken. Bovendien brengt het beroep carrièreperspectief voor verpleegkundigen die zich inhoudelijk willen ontwikkelen. ‘Ik moet nu zélf nadenken.‘ Anita Vrij was […]
Het aantal GHB-verslaafden groeit explosief. De zogenaamd gezellige partydrug blijkt levensgevaarlijk en zeer verslavend te zijn. Een verslaafde moet iedere drie uur een slokje GHB nemen, omdat hij anders erg ziek wordt. Behandeling van de verslaving is daarom erg moeilijk. Het gebruik van kalmeringsmiddelen ‘Van de veertien verslaafden die we met benzo’s behandelden, kregen de helft een delier.’
Vijf jaar geleden klopte de eerste GHB-verslaafde aan de poorten van verslavingsinstelling Novadic-Kentron in Brabant. ‘GHB, we wisten nauwelijks dat het bestond. We moesten opzoeken wat het precies was’, zegt Rama Kamal, verslavingsarts bij Novadic-Kentron. Nu verbaast Kamal zich er al lang niet meer over als iemand zwaar verslaafd aan GHB, Gamma-hydroxybutyraat, binnenkomt. De laatste jaren nam het aantal verslaafden explosief toe.
