Ik interviewde Philip Huff voor dagblad Trouw over zijn nieuwe boek Wat je van bloed weet, waarin hij schrijft over het geweld van zijn ouders in zijn jeugd. ‘De buren bonkten soms op de muren, dat was blijkbaar het maximale dat ze meenden te kunnen doen.’
De bekende psychiater Bram Bakker heeft afscheid genomen van zijn beroepsgroep. Ik interviewde hem voor dagblad Trouw over de keuze het vak te verlaten, en over wat hij nu van plan is: hij wil de psychiatrie nu van buitenaf veranderen. Mega-ambitieus, noemt hij dat zelf. ‘Ik heb twintig jaar geprobeerd me te verhouden tot hoe het hoorde, en dat is niet gelukt.’
Ik had een bijzonder gesprek met psychiater Jim van Os en onderzoeker en ggz-ervaringsdeskundige Myrrhe van Spronsen. Samen schreven zij een boek over hoe het beter kan in de ggz-zorg. ‘Psychisch lijden is niet op een medische manier te begrijpen.’
Maar liefst een half miljoen Nederlandse mannen werden tijdens de Tweede Wereldoorlog verplicht te werk werden gesteld in Duitsland. Toch is het onderwerp onderbelicht gebleven in de herinneringscultuur. Voor dagblad Trouw sprak ik met historica Renske Krimp die hiernaar onderzoek doet, en met drie mannen die de Arbeitseinsatz zelf hebben meegemaakt.
Ik was ontzettend onder de indruk van Patricia Lockwoods boek Hier hoor je niemand over. Voor Trouw mocht ik haar interviewen over een leven online, tijd verspillen, en minuten als gouden munten. Haar gesproken zinnen waren al even scherpzinnig als de zinnen in haar boek.
Dit was één van de indrukwekkendste interviews die ik de afgelopen tijd hield. De moeder en zus van Michael P. (de moordenaar en verkrachter van Anne Faber) vertelden mij urenlang, in meerdere sessies, hun verhaal: hoe is het om familie te zijn van iemand die zoiets gruwelijks heeft gedaan. Het interview kwam als longread in Trouw, ik schreef ook een algemeen nieuwsbericht over hulp aan families van daders, dat op de voorpagina werd gepubliceerd.
Naarmate de pandemie langer duurt, verschuift de aandacht naar de psychische gevolgen van lockdowns, thuiswerken en avondklok – naar onze ‘mentale gezondheid’. Maar wat betekent dat eigenlijk? Filosofie Magazine vroeg mij in een verhaal antwoord te geven op deze vraag.
Iedere dag loopt Salim (32) met grote passen over de lange weg van de ggz-instelling Parnassia waar hij woont, naar het winkelcentrum in Loosduinen, twee kilometer verderop. Haast heeft hij niet, maar hij houdt niet van langzaam lopen. In het winkelcentrum koopt hij een pakje shag, vloeitjes, en een aansteker als de zijne op is. Of hij kijkt alleen maar een beetje om zich heen, groet de mensen die hij van gezicht kent omdat hun routine de zijne kruist. Daarna loopt hij weer terug, over diezelfde lange weg.
Maar soms is Salim geen wandelende man, maar iemand die andere mensen een ‘verwarde man’ zouden noemen. Hoe te voorkomen dat hij letterlijk en figuurlijk de weg kwijt raakt? Zijn familie verzon een oplossing: een horloge dat niet af kan.
Elke keer na een periode waarin hij werd geregeerd door angst, dacht hij: dit gaat me niet nog eens gebeuren. Inmiddels weet hij dat hij zichzelf voor de gek hield. Ik interviewde hem voor Trouw over zijn zijn boek De bange mens waarin hij probeert vat te krijgen op zijn angsten.
Psychologen en verslavingsdeskundigen vinden het moeilijk met cliënten te praten over seksueel geweld. Terwijl de ervaring van toen vaak een verklaring is voor de problemen van nu. Voor Trouw maakte ik dit achtergrondverhaal over een uiterst gevoelig onderwerp.
