Entries by admin

Live talkshow Radio Noord: De man in 2040

Samen met mijn collega’s van het journalistencollectief Bureau Boven maak ik ‘2040’, een vierdelige talkshow over de toekomst, live vanuit de nieuwste hotspot van Amsterdam-Noord, het Paviljoen van de Tolhuistuin. Centraal staat het jaar 2040. Is de man nog nodig over 25 jaar? Waarmee verdienen we ons geld? Blijven we die ene liefde trouw als we steeds ouder worden? En wie zijn we zelf tegen die tijd? Bureau Boven ontvangt samen met presentatrice Lauren Verster (bekend van de AVRO) gasten die voorop lopen en vooruit kijken.

Hij met pensioen, zij in de stress

Als de man met pensioen gaat, komt het stel in een hele nieuwe levensfase. Dat gaat lang niet altijd goed. “Nog nooit gekookt, maar nu gaan ze dat eens ‘lekker’ voor hun vrouw doen.”

Een uur voor Goof van Vliets eigen afscheidsreceptie, zat hij nog ‘achter zijn bureau alsof hij nog minstens tien jaar voor de boeg had’, vertelt zijn vrouw Lies Kersten. Het verbaasde haar niet. Haar man had – net als zijzelf – een verantwoordelijke managementfunctie bij de gemeente, die hij vol enthousiasme bekleedde. “Allebei gingen we vol voor ons werk, en we praatten er graag over. De laatste jaren hadden we zelfs dezelfde werkgever.”

De kunst van verhalen vertellen

Onder de grond, in de kelder van een oud Amsterdams pakhuis, zit Café Mezrab. Het heeft geen ramen, geen hippe tafeltjes, zelfs geen biertap. Wel: Perzische tapijten op de betonnen vloer, Perzische tapijten aan de muur, en mensen op kussens op de grond. Ze luisteren ademloos.

Voor hen staat een jongeman met een sik en een bril. Energiek gebarend vertelt hij een verhaal over een tijger die door een spin en een stel apen in de maling wordt genomen. Het is een kort verhaal, bedoeld om de bezoekers ‘op te warmen’ voor de zes verhalenvertellers die hierna komen. Schijnbaar zonder moeite weet Sahand Sahebdivani (33) het publiek in te pakkenmet een kinderlijk verhaaltje. Hij verheft zijn stem of praat bijna fluisterend, stelt een onverwachte vraag, versnelt en vertraagt.

,

Eindelijk arts, heb je geen werk

Werd je arts, dan was je gegarandeerd van een baan. Zes jaar geneeskunde studeren, nog eens zes jaar keihard werken in een ziekenhuis in opleiding tot medisch specialist – pas op je 30e of 35e was je ‘klaar’ met leren -maar dan hád je ook wat. Die zekerheid is nu echter verleden tijd. Uit een onderzoek van de Orde van de Medisch Specialisten, onder net afgestudeerde specialisten blijkt dat 5 procent van een uitkering leeft, omdat zij geen baan kunnen vinden. En nog eens vijf procent vertrekt naar het buitenland – vijf keer zoveel als vorig jaar. Voor NRC interviewde ik drie artsen over de grote gevolgen die de werkloosheid voor hen heeft.

,

Bedankt hè, voor al dat gratis werk!

Stagiairs krijgen gemiddeld 265 euro, maar steeds vaker krijgen ze helemaal niets. Terwijl ze dikwijls gewoon meedraaien in het bedrijf. “We merken dat er meer stageplekken worden aangeboden die lijken op een echte baan”

Drie dagen per week behandelt Rosan Kraaijvanger (21) patiënten in een grote fysiotherapiepraktijk in Twente. Ze bekijkt sportblessures, ze doet oefeningen met ouderen die een nieuwe heup hebben gekregen, ze masseert ruggen en schouders. Haar salaris: nul euro.

De klanken van de Dolomieten

Een flink eind wandelen in de bergen en dan, liggend in het gras, luisteren naar Schönberg. Het festival ‘De geluiden van de Dolomieten’ biedt een bijzondere ervaring.

Ze hebben korte broeken aan, hun wandelschoenen uitgetrokken. De Italiaanse Adriana Zambello (59) en haar twee vriendinnen zitten op kleedjes in de brandende middagzon. Hun nordic walking-stokken staan triomfantelijk rechtop in het gras geprikt naast hen. Ze hebben het gehaald.

,

‘Ik bleek een groot schoonmaaktalent’ – Adelheid Roosen

De eerste baan maakt vaak diepe indruk. Adelheid Roosen (55) begon als schoonmaker. Vandaag en morgen overnacht zij voor haar project ‘De Oversteek’ samen met buurtbewoners in de Stadsschouwburg Amsterdam.

“Met tranen in mijn ogen liep ik de directiekamer van de Hogeschool voor de Kunsten binnen. Ik had in het geheim toelating gedaan voor de opleiding, was heimelijk aan de studie begonnen. Maandenlang waren mijn ouders in de veronderstelling dat ik nog steeds Frans studeerde, maar nu was mijn bedrog uitgekomen. Ze waren onverbiddelijk. Dat is dus afgelopen, zeiden ze meteen. Ze zouden geen cent meer betalen.